Mynd tekin í tengslum við að Gurrí settist í 13. sæti lista Samfylkingar fyrir bæjarstjórnarkosningarnar 2018.
Guðríður Haraldsdóttir, eða Gurrí eins og hún er kölluð, er þekkt fyrir hispurslausan stíl í lífinu. Það skilar sér sannarlega í skemmtilegum skrifum en hún hefur starfað sem blaðamaður árum saman. Hún starfar nú mest sem prófarkalesari hjá Birtíngi auk þess sem hún skrifar stöku viðtöl og umfjöllun um bækur í Vikuna. Gurrí komst að því, löngu fyrir covid, að það er mjög einfalt og þægilegt að sinna vinnunni að heiman. „Ég er afskaplega heimakær og ein þeirra sem fann lítinn mun á lífinu í samkomubanninu,“ segir hún. „Það er miklu meira en nóg að gera í prófarkalestrinum og nú þegar ég þarf ekki að ferðast til og frá vinnu í marga klukkutíma á dag þá er lífið bara dásamlegt,” segir þessi jákvæða kona sem varð 62 ára á síðasta afmælisdegi sínum. Hún segist meira að segja hafa getað lagt fyrir pening sem annars fór í ferðalög og mat yfir vinnudaginn.
Gurrí býr nú með 17 ára fóstursyni, sem flutti til hennar 2017, og þremur miklum eðalköttum, Kela, 11 ára, Krumma, 10 ára, og Mosa, 7 ára.
Seldi íbúðina í Vesturbæ Reykjavíkur 2006
Gurrí kvaddi litla og sæta íbúð í gömlu Verkó 2006 og keypti sér helmingi stærri íbúð með sjávarútsýni á æskuslóðunum á Akranesi og fékk hátt í tvær milljónir á milli. „Ég eyddi þeim peningum í að gera allt sem ég hafði þráð en aldrei getað, eins og að láta ramma inn málverkin mín, yfirdekkja rauða antíksófann, kaupa mér espressóvél og sitt af hverju fleira,“ segir Gurrí. „Ég kvaddi umferðardyn og geitunga á Hringbrautinni og fékk í staðinn sjávarnið og máva hér við Langasandinn,“ segir hún, hæstánægð með skiptin.
Mikil ferðalög fyrstu árin
„Fyrstu tíu árin eftir að ég flutti til Akraness tók ég strætó til og frá vinnu og þótt það væri gaman fór mikill tími í ferðir, rúmir þrír tímar á dag eftir að vinnustaðurinn flutti í Garðabæ. Ég tók strætó um
Mosi, kötturinn sem Einar átti, fyrir framan tölvuna og prófarkales og brimið skellur fyrir utan gluggann.
klukkan hálfsjö á morgnana og kom heim ellefu klukkutímum seinna. Vinnan var virkilega skemmtileg en jafnframt ansi krefjandi. Sennilega hefði ég nú samt brunnið út ef ég hefði ekki fengið að færa vinnuna heim 2016. Mér finnst þó alltaf gaman að skrifa og eftir að ég hætti í fullri vinnu sem blaðamaður fékk ég hvergi almennilega útrás fyrir tjáningarþörfina … fyrr en ég dustaði rykið af gamla Moggablogginu mínu snemma á þessu ári. Eftir þrettán ára pásu þaðan skrifa ég nú daglega og eiginlega um allt nema pólilík og Evrópusambandið. Bloggið mitt er gurrihar.blog.is.”
Eftir að Gurrí fór að vinna heiman frá sér stakk systir hennar, sem vinnur í fósturkerfinu, upp á því að hún tæki að sér fósturbarn því þörfin væri svo mikil. Gurrí fór þá á „foster pride”-námskeið hjá Barnaverndarstofu. „Þörfin fyrir fósturforeldra er svo mikil að ég varla náði að klára námskeiðið áður en ég fékk beiðni um að taka Yehya að mér,“ segir Gurrí.
Lét gera íbúðina upp og losaði sig við dót
Gurrí bjó í mörg ár í nýju íbúðinni á Akranesi áður en hún lét gera hana upp. „Það var ekki fyrr en í fyrra sem ég lét gera íbúðina upp og hún er orðin æðisleg núna,” segir Gurrí. „Ég fékk hönnuð til að teikna upp breytingarnar sem var afskaplega góð hugmynd og kom í veg fyrir ýmis mistök sem ég hefði annars getað gert. Í leiðinni notaði ég líka tækifærið og losaði mig við alla vega helminginn af dótinu mínu. Hver þarf þrjá eggjaskera, átta sængurverasett, milljón bækur? Lífið er svo miklu léttara og auðveldara með minna magn af dóti í kringum sig, afskaplega fljótlegt að taka til og halda öllu hreinu.“
Gurrí er þekkt fyrir að halda upp á afmæli sitt á hverju ári og býður „70 allra allra nánustu vinum“ og hefur gert frá því hún var 29 ára. „Ég segi í gríni að afmælið (12. ágúst) sé upphafið að samkvæmislífi vetrarins – held upp á það alltaf á sjálfan afmælisdaginn og býð bara upp á sjúklega gott kaffi og hnallþórur – engar ræður eða neitt slíkt þótt stórafmæli séu …
Í fyrra, vegna COVID, bauð ég bara nokkrum iðnaðarmönnum, þeim sem voru mest hjá mér, og svo hjálparhellunum mínum þegar íbúðin var gerð upp.“
Hekls Angels
Skömmu eftir að Gurrí dustaði rykið af heklunálinni og varð stofnfélagi í Hekls Angels, byrjaði hún að hekla veðráttuteppi (2016), Keli fylgist með.
Lestur er eitt af áhugamálum Gurrýjar og svo segist hún hafa dustað rykið af heklunálinni og stofnað félagsskapinn Hekls Angels með tveimur vinkonum og þær hekla í miklum móð saman.
Svo skemmtilega vill til að annað áhugamál Gurrýjar er eldgos, þ.e.a.s. í sjónvarpinu. „Ég sé bjarmann frá eldgosinu á Reykjanesskaga úr gluggunum heima hjá mér en íbúðin var sérvalin á sínum tíma vegna útsýnisins. Útsýnið úr risíbúð minni, sem ég kalla Himnaríki, er einstakt með óhindruðu sjávarútsýni – oft brim, sem er líka eitt af áhugamálum mínum,” segir hún brosandi.
Fékk hugljómun
Gurrí segist vera heilsuhraust og taki engin lyf að staðaldri.
„Fyrir ári fékk ég hugljómun og ákvað að ögra heilsunni ekki frekar. Læknir sem var að tala um COVID-19 í sjónvarpinu sagði meðal annars að það væri aldrei of seint að hætta að reykja. Ég tók hann á orðinu, keypti fokdýr lyf og hætti – eftir áratuga reykingar. Ég var líka orðin algjör sófakartafla eftir að ég hætti í skvassi á síðustu öld, hata til dæmis gönguferðir, svo ég ákvað að finna eitthvað sem mér líkaði. Ég hafði eitt sinn farið í skokkhóp en sleit næstum hásin þegar ég teygði án þess að kunna það, eftir fyrsta eða annan tímann, og haltraði í nokkur ár á eftir. Í fyrra ákvað ég að prófa ræktina sem reyndist vera sérlega skemmtilegt. Ég er til dæmis viss um að ef ekki væri fyrir COVID-19 væri Ástrós einkaþjálfari búin að koma mér í frábært form. Við erum jafnvel alveg að tala um sixpakk! Þessa dagana notast ég við stigana sem heilsurækt en ég bý á fjórðu hæð. Ég á líka lóð og ketilbjöllu og set stundum þungarokk á fóninn (Spotify í tölvunni) og dansa. Mikið verður samt gott að komast aftur í ræktina og svo bíð ég spennt eftir bólusetningu.
Eftir að Gurrí hætti að reykja sá hún að hún hafði alveg efni á einkaþjálfara svo úr varð að nýr og skemmtilegur lífsstíll hófst.
Vinkona ráðlagði íbúð í lyftuhúsi
„Vinkona mín ráðlagði mér nýlega að flytja, fá mér íbúð í lyftuhúsi eða á jarðhæð, þessir stigar gætu orðið erfiðir af því ég yngdist ekkert héðan af. Önnur vinkona, sjúkraþjálfari, harðbannar mér það og segir stigana
Gurrí og Yehya, fóstursonur hennar, á veitingastaðnum Galito á Akranesi í fyrra. Þá var stund milli stríða í baráttunni við COVID-19.
allra meina bót. Þeir séu líkamsrækt í sjálfu sér.”
Gurrí vonar að hún haldi heilsu sem lengst og ef hún fari á dvalarheimili seinna meir vonar hún að þau muni hafa þróast í takt við tímann. „Maður fær ekki sjálfkrafa smekk fyrir eingöngu harmonikkutónlist með hækkandi aldri eða gamaldags íslenskum mat. Bara alls ekki. Mamma er á dvalarheimili og lætur vel af því. Hún setti samt hraðamet á hjólastólnum um daginn þegar einhver kom til að skemmta þeim í setustofunni með tónlist sem henni fannst ömurleg. Mamma hlustar mikið á klassík og kann líka að meta rapparann Coolio (elskar Gangstas Paradise) og eiginlega flest þar á milli.
Hefur aldrei upplifað sig gamla
Gurrí segist aldrei hafa upplifað sig gamla en hafi fundið fyrir aldursfordómum um fertugt, eiginlega eins og hún hefði stigið yfir ósýnilega línu. „Það var samt oftast krúttlegt þegar ég áttaði mig á að ungu fólki fannst fertugt fólk ofboðslega gamalt. Fyrir mörgum árum fór ég með Önnu vinkonu á tónleika með Megadeth og við vorum vissulega langelstar þar, alveg 40 plús, jafnvel 50 plús. Tattóveraður mótorhjólatöffari horfði blíðlega á okkur og spurði: „Eruð þið hér með börnunum ykkar?“ „Nei, þau eru heima að hlusta á Mariuh Carey!“ sagði ég og hristi höfuðið sorgmædd á svip. Ég laug því auðvitað en uppskar einlæga samúð frá honum og vinum hans.
Missti einkasoninn
Gurrí og sonur hennar Einar fyrir nokkrum árum á kaffihúsinu Skrúðgarðinum. Guðmundur Jónsson tók myndina.
Gurrí missti son sinn í bílslysi fyrir þremur árum. „Einar var eina barnið mitt og við vorum einstaklega náin. Hann hefði orðið 41 árs núna 12. apríl. Það er auðvitað skrítið að hugsa til framtíðarinnar, elliáranna án hans, og ég geri það ekki oft. Það hefur hjálpað mér mikið að vera að eðlisfari létt í skapi og lítið fyrir dramatík. Ég á nú samt enn erfitt með að tala um hann, sem er öfugt við marga sem finnst gott að fá að tala um eigin missi. Fólk er mismunandi og alls ekki hægt að setja alla syrgjendur undir sama hatt, ég fann til dæmis aldrei fyrir reiði sem sumir vilja meina að sé hluti af ferlinu.
Í ágúst, árið sem Einar lést, varð ég sextug og Hilda systir stofnaði háleynilegan Facebook-hóp með vinum og fjölskyldu þar sem tilgangurinn var að safna fyrir afmælisferð til útlanda um komandi jól. Það söfnuðust 800 þúsund krónur sem þýddi að ég gat farið, ásamt fóstursyni mínum, í frábæra ævintýrasiglingu um Karíbahafið – Hilda systir og börnin hennar komu líka. Þetta var svo gaman og gerði allt svo miklu auðveldara.
Ég á mjög góða að, hef verið umvafin ættingjum og vinum, með Hildu systur í fararbroddi. Davíð, sonur hennar, gerir allt tölvutengt fyrir heimilið, eða það sem Einar sá alltaf um, sem hefur vissulega gert mig hjálparlausa í slíkum málum. Ég get ekki einu sinni pantað vörur á netinu sem hefur verið áskorun á COVID-tímum,“ segir Gurrí og hlær að eigin klaufaskap.
Kvíðir ekki að eldast
„Ekki get ég sagt að ég kvíði því að eldast, hugsa eiginlega aldrei út í það. Svona eins og ég sé ódrepandi, ósigrandi,“ segir Gurrí og hlær. „Ég hlakka þess vegna til að setjast í helgan stein, 67 eða 70 ára. Það er
„Ég keypti útsýni með íbúð fyrir 15 árum og horfi sérlega spennt yfir á Reykjanesskagann þessa dagana þar sem þetta fína eldgos lífgar upp á hversdaginn,“ segir Gurrí.
gaman að vinna en enn skemmtilegra að gera það ekki. Ég á auðvelt með að sofa til hádegis, er ekki komin með ellifjarsýni og endajaxlarnir eru enn á sínum stað. Að auki hef ég unun af því að lesa barna- og unglingabækur. Þetta hlýtur að þýða að ég verði 150 ára,“ segir þessi eldhressa kona sem lítur lífið björtum augum og tekur hækkandi aldri með æðruleysi.
Sólveig Baldursdóttir, blaðamaður Lifðu núna skrifar.
