Það er alls ekki undarlegt að skrifum Ragnars Jónassonar sé líkt við höfundarverk Agöthu Christie. Hann líkt og hún er snjall við að skapa alls kyns flækjur og hnúta á söguþræðinum til að leiða lesandann í ýmis öngstræti áður en hin sanna lausn finnst. Í Hvítalogn nýtur þessi hæfileiki sín mjög vel.
Glæpasagnahöfundurinn Elín S. Jónsdóttir hverfur og útgefandi hennar fær Helga Reykdal til að skoða málið. Hann áttar sig fljótt á því að líf Elínar er alls ekki eins einfalt og það virðist á yfirborðinu. Á sama tíma er ástarsamband hans og Anítu að þróast í sífellt betri átt en Bergþóra, fyrrverandi kona hans, er ekki tilbúin að sleppa tökunum. Inn í rannsóknina fléttast svo gamalt sakamál og hvarf Huldu, forvera Helga í starfi, ber á góma. Líkt og oft áður í bókum Ragnars á glæpur í samtímanum rætur í fortíðinni og þótt menn reyni komast þeir aldrei fyllilega undan gerðum sínum, gamlar syndir elta þá uppi.
Atburðarrásin er hæg en hér er heldur ekki verið að leggja áherslu á hraða heldur skora athyglis- og ályktunargáfu lesenda á hólm. Ragnar er góður stílisti og kann að búa til áhugaverðar persónur. Það er alltaf gaman að lesa bækurnar hans og gefa sér tíma til að njóta þeirra.
