Jóhann var kallaður ,, nýr konungur í íslensku badmintoni“.
Jóhann Kjartansson, eða Jói í TBR, hefur ákveðið að hætta sem yfirþjálfari eftir 40 ára farsælt starf hjá Tennis og badmintonfélagi Reykjavíkur en hann er fæddur 1959. ,,Ég ákvað að nú væri komið nóg og þykir gott að geta snúið mér að öðru og losna undan ábyrgðinni en ég er ekkert hættur að spila badminton,“ segir Jóhann og brosir breitt. Hann er enn við góða heilsu og vill njóta alls þess góða og skemmtilega sem lífið hefur upp á að bjóða á meðan. Hann segist ekki hafa yfir neinu að kvarta. Eiginkona Jóhanns heitir Ingilaug Erlingsdóttir sérkennari og þau hafa verið gift í 39 ár nú í haust og eiga saman fimm dætur. ,,Ég hefði ekki getað verið heppnari með lífsförunaut og vin sem ég fæ að deila lífinu með,“ segir Jóhann.
Jóhann er alveg rólegur og þykist vita að spennandi verkefni bíði sín. Honum þykir til dæmis gott að vita til þess að hann geti orið enn þá meira að liði með barnabörnin 8 þar sem alltaf sé þörf fyrir aðstoð eins og allir í hans stöðu viti.
Badmintonið var gott veganesti
Jóhann byrjaði fyrst að spila badminton sjö ára gamall. Foreldrar hans tóku hann með á badmintonæfingar en þau æfðu inni í Laugardalshöll með öðrum hjónum. ,,Mér þótti ógurlega gaman að fá að fara með, fékk að leika í áhaldageymslunni og dunda mér á meðan þau spiluðu,“ segir Jóhann ,,Þegar mamma og pabbi voru búin með sinn tíma var mamma alltaf lengur í sturtu en pabbi og þá leyfði hann mér að spila með sér og þannig byrjaði minn ferill,“ segir Jóhann sem hefur unnið til ótal sigra á badmintonvellinum, í einliða- og tvíliða- og tvenndarleik. Á þessum tíma var TBR með sínar æfingar í Laugardalshöllinni og þar var Garðar Alfonsson sem var einn af burðarásum félagsins á þeim tíma. ,,Ég byrjaði svo að æfa markvisst í unglingatímum hjá Garðari í Laugardalshöllinni og varð snemma ansi góður,“ segir Jóhann og brosir. ,,Við æfðum víða um bæinn þangað til eldra TBR húsið reis árið 1976. Ég var með í sjálfboðavinnunni við byggingu hússins sem margir rótgrónir TBRingar inntu af hendi undir stjórn Sigfúsar Ægis Árnasonar sem lauk nýverið störfum hjá félaginu sem framkvæmdarstjóri. Félagið var stofnað 1938 og á stofnfundinum var talað um að draumurinn væri að eignast sitt eigið íþróttahús en það tók tæp 40 ár að raungerast.
Jóhann var snemma valinn í unglingalandsliðið og síðar landsliðið og var ungur líka byrjaður að þjálfa krakka um helgar. ,,Svo var það 1984 sem Daniel Stefánsson eða Dalli, sem var þá formaður TBR, kom til mín og bauð með yfirþjálfarastarfið. Ég tók við því 1985 og hef sinnt því síðan,“ segir Jóhann og er ánægður með starfsævina fram til þessa.
Lauk kennaranámi
Árið 1978 var sigursælt í lífi Jóhanns en það ár varð hann þrefaldur Íslandsmeistari.
Jóhann hefur haft mjög gaman af starfi sínu sem badmintonþjálfari. ,,Krakkarnir sem ég hef þjálfað og umgengist hafa öll staðið sig vel, sum orðið meistarar en ég hef alltaf litið á starf mitt fyrst og
fremst sem uppeldisstarf. Ég hef notað badmintonið og starfið í TBR sem tæki til að gefa þessum krökkum gott veganesti út í lífið á sínum eigin forsendum. Ég hef ekki einblínt á að búa til afreksmenn eða meistara úr öllum heldur hef ég viljað að þau geti litið til baka og hugsað með hlýju til TBR þar sem þau lærðu góð gildi. Þetta hefur gengið mjög vel og ég fæ reglulega mikla umbun fyrir starfið, til dæmis þegar ég hitti þessa krakka aftur sem nú eru orðin fullorðin. Þau koma jafnvel með sín eigin börn og segja við mig ,,manstu ekki eftir mér Jói“.
Lífið er ekkert nema mannleg samskipti
Jóhann sótti um í íþróttakennaraskólanum á Laugarvatni en þá var hann farinn að æfa og keppa svo mikið í Reykjavík að það gekk ekki að þvælast svo ört á milli. Það varð því úr að hann fór í Kennaraháskólann og lauk honum og kenndi í eitt ár áður en hann tók að sér badmintonþjálfunina. ,,Það má segja að kennaramenntunin hafi nýst mér mjög vel í þjálfarastarfinu. Lífið gengur nefnilega að mestu út á mannleg samskipti þegar upp er staðið. Ég er heppinn að vera með gott geðslag og fékk sjálfur gott uppeldi og hef haft mjög gaman af því að eiga við badmintonkrakkana mína. Ég vil að þau finni að mér þyki vænt um þau og ég sýni þeim áhuga þótt þau séu ekki efni í badmintonmeistara. Þannig nærðu því besta út úr þeim sem einstaklingum og ég hef notið þess að sjá þau þroskast og fara frá okkur hæfari manneskjur,“ segir Jóhann.
Henti verðlaunapeningunum en geymir minningarnar
Landsliðíð 1984. Á myndinni eru Fermri röð frá vinstri:Sigfús Ægir Árnason, Kristín Magnúsdóttir, Þórdís Edwald, Kristín Berglind Kristjánsdóttir, Jóhann Kjartansson, Efri röð frá vinstri: Broddi Kristjánsson, Þorsteinn Páll Hængsson, Guðmundur Adolfsson, Hrólfur Jónsson landsliðsþjálfari
Þegar verðlaunapeningunum og bikurunum fór fjölgaði var ljóst að ekki væri hægt að hafa það allt uppi við. ,,Ég fór því að sortera og setja í kassa og áttaði mig á að þetta yrði aldrei tekið upp. Það var auðvitað fáránleg hugmynd að skilja þetta eftir fyrir börnin. Kassarnir myndu fylgja mér á meðan ég lifði svo ég tók bara ákvörðun um að henda kössunum og geyma bara minningarnar. Þær duga mér alveg,“ segir Jóhann.
Baráttan við Bakkus
Fyrir tæpum 8 árum ákvað Jóhann að játa fyrir sjálfum sér og öðrum að hann ætti við áfengisvandamál að stríða og tók á því máli áður en illa fór. Hann segir að baráttan við Bakkus sé án efa stærsti sigur sem hann hefur unnið í lífinu því sjúkdómurinn hafi snert svo marga. ,,Alkóhólismi minn þróaðist mjög hægt eins og oft gerist en að því kom að ég gat ekki boðið samferðafólki mínu upp á ástandið. Ingilaug mín gerði það eina rétta í stöðunni því hún bað mig um að fara út af heimilinu. Hún vildi ekki vera fyrirmyndin fyrir dætur okkar að hafa sýnt þá meðvirkni að lifa lífinu í óhamingju. Á þessum tíma þótti mér hún sýna mér óbilgirni og yfirgang. Í dag er ég henni þakklátur fyrir að hafa verið svona sterk því það var einmitt þetta sem ég þurfti til að ég kæmi auga á stöðuna eins og hún var í raun. Svona breytast viðhorfin þegar maður sér sjálfan sig í réttu ljósi. Ég var svo heppinn að við náðum saman aftur eftir að ég var búinn að fara í meðferð og iðka 12 spora starfið á daglegum grunni. Ég fékk mikinn stuðning frá fjölskyldu og samstarfsfélögum og vil sérstaklega þar nefna Sigfús Ægi og Árna Þór Hallgrímsson sem reyndust mér svo vel. Aðaltilgangur minn í lífinu í dag er að vera allsgáður til þess að geta notið alls hins góða og skemmtilega sem lífið býður upp á. Ég er búinn að vinna ótrúlega marga sigra á badmintonvellinum, og í lífinu almennt, á fallega fjölskyldu sem er minn stærsti fjársjóður en stærsti sigur minn er án efa að hafa viðurkennt ósigurinn fyrir Bakkusi. Það hefur haft afskaplega góð áhrif á mig bæði andlega og líkamlega og ekki síður félagslega. Ég hvet alla sem finna það í hjarta sér að áfengið sé ekki góður ferðafélagi að viðurkenna það fyrir sjálfum sér og öðrum, sýna ábyrgð og taka á málunum. Lífið er allt of stutt til að eyða því í sorg og seyru.
Hvenær er rétti tíminn að hætta
Jóhann segir að markmiðið hafi verið að geta farið af vettvangi með hökuna upp og kassann út. ,,Ég finn að rétti tíminn að stíga frá borði er núna,“ segir hann.. ,,Svo getur vel verið að ég geri eitthvað badmintontengt innan félagsins á öðrum vettvangi þegar fram í sækir. Arna Karen Jóhannsdóttir tekur við af mér en hún er öflugur landsliðsmaður í badminton og menntaði sig í íþróttafræðum í Danmörku. Það er gott að afhenda henni þetta kefli.“
Íslandsmeistarar í einliðaleik fá af sér mynd í TBR sem Elsa Níelsen útbýr. Hér er Jóhann árið 1978 þegar hann vann í einliðaleik í fyrsta sinn.
,,Ég er þakklátur fyrir að hafa verið treyst fyrir svona ábyrgðarmiklu starfi. Minningarnar eru svo ótal margar. TBR mun alltaf skipa stórar sess í lífi mínu og mér þykir afskaplega vænt um félagið mitt,“ segir þessi frábæri íþróttamaður sem er sigurvegari innan vallar sem utan.
Sólveig Baldursdóttir, blaðamaður Lifðu núna skrifar
