Förðun Það er ekki sama hvernig við förum að og hvers konar vörur við veljum þegar við förðum okkur eftir miðjan aldur. Húðin misstir teygjanleika sinn með aldrinum, náttúrulegar olíur húðarinnar minnka, hún þynnist, slappast og fínar línur verða meira
– til að tryggja sem besta heilsu
– Segir Kristín Jónsdóttir Njarðvík framkvæmdastjóri Starfsþróunarseturs háskólamanna
Aðalbjörg Stefanía Helgadóttir hjúkrunarfræðingur er ein þeirra sem hefur brennandi áhuga á að skilja áhrif áfalla á sálarlíf fólks. Hún sendi frá sér bókina Samskiptaboðorðin árið 2016 en þar leitaðist hún við að sýna lesendum fram á mikilvægi góðra samskipta.
Fyndin, djúp og fáguð eru orðin sem fyrst koma upp í hugann um ljóðabókina Tæpasta vað. Hún er önnur ljóðabók Jóns Hjartarsonar en hann hlaut bókmenntaverðlaun Tómasar Guðmundssonar fyrir fyrri bók sína Troðninga. Hann hefur meitlaðan stíl, er fáorður en
Steingerður Steinarsdóttir ritstjóri Lifðu núna skrifar. Sumir tala vélamál. Þetta fólk þarf ekki annað en líta á flóknar vélar til að skilja hvernig þær vinna og hvað þarf til að ná út úr þeim hámarksafköstum. Aðrir eru með þeim
Þegar þeir Jónas og Jón Múli Árnasynir fengu þá hugmynd að semja gamanleik um misskiptingu auðs og pólitíska spillingu á Íslandi voru þeir búsettir hvor á sínu landshorninu. Jónas á Norðfirði en Árni í Reykjavík. Þetta var árið 1953 og
Kvæðið Vikivaki eftir Guðmund Kamban birtist fyrst í Lesbók Morgunblaðsins árið 1928. Fróðir menn þóttust strax kenna að skáldið hefði sótt sér innblástur í Sörla þátt Brodd-Helgasonar. Líkt og margir aðrir Íslendingasagnaþættir er hann ákaflega stuttur og frásögnin kannski ekki
Dagstjarnan er tíunda og jafnframt að sögn höfundar síðasta bók Guðrúnar Guðlaugsdóttur um Ölmu blaðamann. Að þessu sinni býðst Ölmu starf upplýsingafulltrúa fyrir nýstofnað stjórnmálaafl. Hún er rétt tekin við stöðunni þegar hún finnur lík konu úti í læk rétt
– Segir Björg Árnadóttir ritlistarkennari
Steingerður Steinarsdóttir ritstjóri Lifðu núna skrifar. Við höfum tilhneigingu til að trúa að grasið í garði nágrannans sé grænna og fegurra en það sem vex réttu megin við grindverkið okkar. Hins vegar hættir okkur til að líta framhjá því
– styrkir ónæmiskerfið og bætir vökvabúskapinn
