Sigrún Stefánsdóttir fjölmiðlaráðgjafi skrifar.
Það er aldrei gleðiaukandi að fá sektarmiða á bílrúðuna þegar farartækinu hefur verið lagt á einhvern þann hátt sem kerfinu hentar ekki. En miðinn er staðfesting á glæpnum.
Fyrir nokkrum dögum fékk ég hins vegar í heimabankann 8.900 króna sekt frá Bílastæðasjóði Reykjavíkurborgar fyrir stöðvunarbrot eins og það var orðað. Eindagi var á sjálfan þjóðhátíðardaginn 17. júní. Sektin átti að hækka í 10.000 krónur ef greiðsla drægist. Krafan í heimabankanum var án nokkurra skýringa. Ekkert um hvar glæpurinn átti að hafa verið framinn, hvenær illvirkið átti sér stað, né um hvers konar glæp var um að ræða. Enginn sektarmiði á rúðu.
Ég sagði manninum mínum frá þessu. Það er hann sem venjulega keyrir bílinn og því líklega glæponinn. Hann kom af fjöllum enda höfum við ekki verið mikil á höfuðborgarsvæðinu að undanförnu. Hann hvatti mig til þess að hafa samband við Bílastæðasjóð og fá skýringu. Ég sagðist ekki nenna að eyða tímanum í svoleiðis og samþykkti kröfuna. Hann var ósáttur. Sagði það ekki rétt að greiða reikninga sem maður teldi sig ekki eiga.
Sonur minn kom í heimsókn og ég sagði farir mínar ekki sléttar. „Mamma -Við förum inn á Ísland.is og finnum út úr þessu.“ Vegferðin hófst. Rafræn skilríki. Pin númer. QR kóði. Loks opnast krafan frá sjóðnum og sannleikurinn blasir við. Ólögleg lagning bíls í miðborg Reykjavíkur. Hvít Honda, 3. júní. 10.000 kall, takk. Okkar bíll er blár með öðru númeri og við höfðum verið í útlöndum þennan umrædda dag.
Ég hef létt óþol fyrir svona þvælu og sonur minn veit það. Af gæsku bauðst hann til þess að taka mynd af bílnum okkar og senda inn í kerfið og krefjast niðurfellingar. Hann þurfti að gera margar tilraunir áður honum tókst að ljúka þessari aðgerð. Samt er hann vel sjóaður í svona ferlum. Krafan er nú loks horfin út úr heimabankanum mínum, ógreidd. En eftir sit ég með þá spurningu hversu margir eru í sömu sporum og ég? Borga bara reikninginn af því að þeir geta ekki staðið í svona þvælustigi. Reikning sem viðkomandi átti aldrei að borga.
Í þessu ferli mundi ég eftir því að í kringum 1975 var ég stoppuð af lögreglunni í Reykjavík. Ég var nýflutt til borgarinnar og var að fara með son minn í barnaafmæli vestur í bæ. Ég hægði á bílnum á stöðvunarskyldu en stoppaði ekki alveg. Glæpur það! Allt í einu rennir lögreglubíll upp að hliðinni á mér og mér er sagt að stíga inn í hann. Þar hefst löng yfirheyrsla um stöðvunarskylduna og af hverju ég sé á bíl merktum A þar sem ég búi í Reykjavík. Svo var mér sleppt. Nokkrum dögum seinna kom bréf. Sekt. Þú fórst yfir á rauðu ljósi á R-merktum bíl. Mér þótti þetta undarlegt. Þetta passaði alls ekki við minn glæp.
Ég settist við ritvélina og skrifaði lögregluembættinu. Þar sagði ég að ef lögreglunni leyfðist að gera tvær staðreyndavillur í einu stuttu bréfi hlyti mér að leyfast að gera eina villu í umferðinni. Ég heyrði aldrei aftur frá þeim.
Sumt er betra í dag en alls ekki allt. Þegar ég skrifaði bréfið á sínum tíma vissi ég að það yrði lesið af mennskri veru. Mér fannst meira að segja svolítið gaman að skrifa þetta og gera smágrín. En það er ekkert grín að eiga við Ísland.is með pin-númerum og QR-kóða. Þar að auki er ég viss um að það er einhver gerfigreindartækni sem fer yfir beiðnina um leiðréttingu. Mannleg samskipti eru að þróast í undarlega átt!
