Steingerður Steinarsdóttir ritstjóri Lifðu núna skrifar.
Mamma var forlagatrúar og sagði oft við okkur systurnar: „Mennirnir ákveða en guð ræður.“ Vegna þessarar trúar hennar á að mönnunum væru mörkuð örlög var hún þess fullviss að til væri fólk sem sæi fram í tímann. Ég smitaðist af þessu um tíma og sem unglingur og ung kona skrapp ég oft til spákonu. Það reyndist hins vegar hin versta tímasóun í öllum tilfellum.
Eitt hið fyrsta sem gerði mér ljóst að sumar spákonur stunduðu varla meira en getgátur var sú staðreynd að þær gátu ekki látið nafnið mitt vera. Ég heiti Steingerður og engum dettur í hug að foreldrar með fullu viti eða að minnsta kosti með snefil af ást og umhyggju fyrir unganum sínum skíri barnið sitt öðru eins nafni. Þess vegna kom ævinlega að þeim tímapunkti í spánni að þær töluðum um konuna sem ég væri skírð eftir. Stundum töldu þær hana ömmu mína og skiptu snögglega yfir í frænku þegar ég sagði að hvorug amma mín hefði borið nafn neitt líkt mínu. Iðulega fóru þær þá að lýsa henni og töldu sig sjá lágvaxna konu í peysufötum eða upphlut. Það vill hins vegar svo til að nafnið mitt er algerlega út í loftið og komið til vegna þess að mömmu fannst það fallegt.
Hún hafði reyndar lesið Kormákssögu sem unglingur og heillast af ljóðunum sem Kormákur orti til Steingerðar sinnar og þá ákveðið með sjálfri sér að skíra dóttur sína þessu nafni ef hún eignaðist eina slíka. Hún átti raunar fimm en ég var sú næstelsta og fékk nafnið. Í okkar ætt er því engin önnur Steingerður og er frændi minn þó kominn með ættartréð aftur að árinu 452 fyrir krist. Í minni ætt er sömuleiðis leitun að lágvöxnum konum þannig að það er algjör ráðgáta hver þessi lágvaxna peysufatapía sem stundum klæðist upphlut er. Ef þessar „skyggnu“ konur hefðu séð Steingerði hans Kormáks væri hún væntanleg klædd að sið fornkvenna fremur en í miðalda og seinni tíma búninga.
Ein spákona sem ég fór til sá mann á jeppa sem myndi heilla mig upp úr skónum og það svo mjög að ég yfirgæfi eiginmanninn fyrir hann. Ég hangi nú með þeim sama enn en hann er búinn að kaupa sér gamlan jeppa. Kannski sá spádómur hafi þar með ræst. Ein spáði mér fimm börnum. Þau eru tvö og ekkert bólar á einu enn. Að vísu á maður alltaf að líta þetta jákvæðum augum þannig að kannski taldi hún gæludýrin með, kettina mína og hundinn með en þá ættu börnin mín að vera níu og þar af sjö látin.
Ég kættist auðvitað ógurlega þegar ein spáði mér frægð og frama, önnur sá glæstan feril í stjórnmálum, sú þriðja sá að ég myndi ævinlega vera í hjálparstarfi og láta gott af mér leiða á mörgum sviðum. Mér var líka sagt að ég væri kennari í eðli mínu og fyrr eða síðar myndi ég fara að kenna börnum og eignast þakkláta nemendur sem myndu hugsa vel um mig í ellinni. Falleg framtíðarsýn en það er þá ekki seinna vænna en venda sínu kvæði í kross. En ef allt þetta á eftir að rætast er ég ekki viss um að mér endist ævin til að framkvæma allar spárnar.
Margar spákonur byrjuðu á að lýsa persónu minni og ég verð að játa að þar gerðu þær mikið gagn. Því auðvitað sáu þær hvílík mannkostamanneskja ég væri og alla þessa gífurlegu hæfileika sem ég hafði til að bera. Það voru notalega smyrsl á sárin fyrir ungling með fremur lélega sjálfsmynd. Þegar þær tóku að lýsa fjölskyldu minni fór hins vegar að versna í því, ég átti allt frá einu upp í sjö systkini. Nokkrar sáu yndislegan bróður sem myndi styðja mig allt lífið. Ég á fjórar systur sem vissulega hafa allar reynst mér dásamlega vel en bróðirinn góði er ekki til.
Nú orðið fer ég ekki til spákvenna eða miðla og er alveg hætt að trúa að líf okkar sé markað fyrirfram af öðru en þeim eðlisgáfum sem okkur voru gefnar. Við verðum að vinna úr þeim aðstæðum sem koma upp eftir bestu getu og hvert framhaldið verður ræðst af hvaða viðhorf við tileinkum okkur. Enginn er fæddur til að ná langt, verða ríkur, frægur eða einmitt öfugt við þetta. Allir hafa í sér neista sem geta orðið að báli og allir einhverja tilhneigingu til sjálfseyðileggingar. Víst væri það gaman að vita nákvæmlega hvar maður væri staddur eftir tíu ár og í hvernig aðstæðum. Stundum yrði lífið léttbærara með þeirri vitneskju og stundum erfiðara. Latneska orðatiltækið sem seinna varð að söngtexta: Que sera sera eða það sem verður verður er fín lífsspeki og okkur áreiðanlega ekki ætlað að skyggnast of langt fram framtíðina.
„Víst væri það gaman að vita nákvæmlega hvar maður væri staddur eftir tíu ár og í hvernig aðstæðum. Stundum yrði lífið léttbærara með þeirri vitneskju og stundum erfiðara.“
Steingerður Steinarsdóttir ritstjóri Lifðu nún skrifar.
