Jón Ingvar Jónsson fæddist á Akureyri árið 1957 og ólst þar upp en lést langt fyrir aldur fram árið 2022. Vorið 1977 lauk hann stúdentsprófi frá Menntaskólanum á Akureyri en hélt þá til náms í Austur-Þýskalandi. Jón Ingvar starfaði um skeið sem forritari en lengst af og sér í lagi hin síðari ár starfaði hann við sitt helsta áhugamál, leiðsögn.
Snemma fékk Jón Ingvar mikinn áhuga á bragfræði, náði strax á menntaskólaárunum góðum tökum á þeirri list og síðar varð hann einn af þekktustu og bestu hagyrðingum landsins. Jón Ingvar var einkar glöggur maður og fróðleiksþyrstur og kunnur fyrir skemmtilegheit, spaugsemi og galgopahátt. Hann lék sér alla tíð með orð, var hnyttinn og hafði gaman af að fara hárfínt yfir strikið. Vísur eftir hann birtust í ýmsum vísnaþáttum í blöðum og tímaritum og á vettvangi veraldarvefsins.
Nú hefur vísum og ljóðum Jóns Ingvars verið safnað saman á bók, Jóna, atkvæði og ambögur, sem kemur út hjá Bókaútgáfunni Hólum í sumarlok. Umsjón og ritstjórn er í höndum Símonar Jóns Jóhannssonar. Þeir sem vilja gerast áskrifendur að bókinni og fá um leið nafn sitt birt á minningarsíðu þar aftast eru beðnir að senda póst á holar@holabok.is
Í MA kom Jón einhverju sinni of seint í íþróttatíma og þegar hann opnaði dyrnar inn í leikfimissalinn voru bekkjarfélagar hans að gera einhverjar æfingar á gólfinu og við honum blöstu tuttugu og fimm afturendar. Þá varð honum að orði:
Reigja búkar háls og hupp,
hefst þá sjúka atið.
Brosi ljúka allir upp
út um kúkagatið.
Jón Ingvar var nokkur ár við nám í Austur-Þýskalandi og fannst slæmt að vera ekki tekinn fyrir þegar farið var að grafast fyrir um njósnir Íslendinga þar eystra forðum daga.
Óx úr grasi, argaþrasi,
urg og masi vandist þá.
Ýmsu brasi oft hjá STASI
yfir glasi sagði frá.
Um sig sjálfan orti Jón Ingvar:
Ég hef alveg afleit gen,
enda fól og glanni,
rætinn, þver og illgjarn en
annars gull af manni.
Aðventuljóð 1996
Sjá frúin, hún ryksugar, fægir og þvær
og flest sem að húsverkum lýtur
hún leysir, sá starfi er konum svo kær
og kvenlega eðlið sín nýtur.
Af alúð og natni hún undirbýr jól
svo ekki er mikið um næði,
en skáldið er hugsi í hægindastól
og heillast af ósömdu kvæði.
Jón Ingvar var sérlega lunkinn limrusmiður og lék sér mikið við það ljóðform.
Á Bíldudal sagði hann Bæring:
„Það besta gegn hungri er næring.“
Með belgmikinn kvið
hann bætti svo við:
„Ég held að ég fái mér hræring.“
Þótt limrur séu að öllu jöfnu fimm línur fann Jón út að hægt væri að yrkja fjögurra línu limru:
Limruskáld, Örvar frá Odda,
ætlaði að ríma við Brodda,
sem varð þó að pínu.
Það vantaði línu.
Og þá hlaut að vera hægt að fækk línunm í þrjár:
Limran svo langt sem hún nær
er ljóðform með skammlínur tvær
en þessi er ekki með þær.
Tveggja línu limra:
Hún María, mær ein frá Ghana,
ég man ekki hvað var með hana.
Og svo einnar línu limra:
Um Sigurð á Heiði var hljótt.
Draumur Jóns var síðan að yrka limru án nokkurrar línu en það taldi hann þó varla gerlegt.
Þegar séra Hjálmar Jónsson fékk hjartaáfall og svo nokkru seinna blóðtappa orti Jón Ingvar:
Hjálmar má þola hremmingu stranga
og heilsufarsbresti.
Drottinn minn láttu nú dæluna ganga
í Dómkirkjupresti.
Hjálmar er traustur og heiðurskarl mesti
og hefur það sannað.
Drottinn minn, taktu nú tappann úr presti
og trodd´ onum annað.
Leiðsögumaður hugsar til sumarsins
Þegar völlur þornar senn
og þokar mjöll af grundum,
upp á fjöll og ferðamenn
fer ég öllum stundum.
Afhending fjarri anda Clintons
Þótt mér margt í mínu lífi miður þætti,
aldrei sá ég eftir drætti.
Ævi manns
Enginn veit hve ævin verður löng,
eða hvort hún verði dans á rósum,
eða kannski þyrnum stráð og ströng
með stríði og nauð og full af villuljósum.
Sumir dvelja stutt í heimi hér,
það hryggir þá sem eftir standa og lifa.
Enginn veit hve löng sín lífsbók er,
hve langa sögu drottinn nennti að skrifa.
En öllum þeim sem blessað lífið ljær
langa ævi, vil ég á það benda;
að þegar maður þroska loksins nær
þá er lífsins ganga manns á enda.
Hér hafa einungis verið nefnd örfá dæmi af skáldskap Jóns Ingvars sem finna má í væntanlegri bók. Hann kom víða við í vísnagerð sinni, orti á einlægan hátt um fjölskyldu sína, fjallaði um land og þjóð, menn og málefni, stjónmál, trúmál og íþróttir og lét sér fátt óviðkomandi en alls staðar er þó stutt í dillandi húmor og galgopahátt.
