Jónas Haraldsson blaðamaður skrifar „Manstu hvað okkur þóttu afi þinn og amma gömul þegar þau héldu upp á gullbrúðkaupið,” sagði minn betri helmingur þegar við vöknuðum einn morguninn nú í janúarbyrjun. Ástæða þessarar upprifjunar frúarinnar á gullbrúðkaupi þessa góða fólks,
Af einhverjum ástæðum hef ég alltaf óttast þvottavélina, segir Jónas Haraldsson
Loksins rætist draumur Jónasar Haraldssonar.
Vonandi fæ ég að keyra meðan þrek leyfir, hvort heldur það verður minn dísiltrukkur eða annars konar farartæki með ótilgreindum orkugjafa, segir Jónas Haraldsson.
Ég hef lengi verði svolítið veikur fyrir steypuhrærivélum án þess þó að hafa eignast eina slíka, segir Jónas Haraldsson.
Uppröðunin var sú sama nema hvað skipt hafði verið um hlutverk, allt hafði færst um eina kynslóð. Pabbi var orðinn langafinn og ég afinn, segir Jónas Haraldsson.
Þetta var þó gullmerki, ekki bronsmerki eins og í 200 metra sundinu forðum daga, segir Jónas Haraldsson.
Ég hef tekið stórfelldum framförum í því að skúra gólf, set gullaldartónlist á fóninn og djöflast á tuskunni um parket og flísar. Þá leikur uppþvottavélin í höndum mér þótt ég eigi enn nokkuð í land með þvottavélina, segir Jónas Haraldsson.
