Wilhelm Wessman
Wilhelm W.G. Wessman skrifar
Ég hef mótað mér þá skoðun eftir hálfrar aldar starf í ferðaþjónustu, bæði hér heima og víða um lönd, að ef við ætlum að byggja upp ferðaþjónustu til frambúðar „landi og þjóðinni til hagsældar“ þurfum við að gera það af þekkingu og virðingu fyrir náttúrunni. Til þess að svo megi verða, þurfa ráðamenn þjóðarinnar að skilja að græðgi og stundargróði er versti óvinur slíkrar stefnu.
Ferðaþjónustuaðilar þurfa að hafa þekkingu og vilja til að leggja meira á sig en vanalega og fara út fyrir þægindarammann, eða GO THE EXTRA MILE eins og við kölluðum það hjá InterContinental, til að sinna ýtrustu kröfum viðskiptavinanna.
Árið 1984 var ég framkvæmdastjóri ráðstefnu- og veitingadeildar Hótel Sögu. Á þessum árum var lítill áhugi hjá ferðaskrifstofunum hér heima á að sinna hvata-og ráðstefnugestum. Ferðaskrifstofurnar vildu eingöngu sinna skipulögðum ferðum eins og Gullna hringnum, ferðum um Suðurland með viðkomu í Eden í Hveragerði, eða hringferð um landið svo eitthvað sé nefnt. Það kom því oftast í hlut okkar hótelmannanna að sjá um og skipuleggja ráðstefnur, hvata-og óvissuferðir. Ég var virkur í þessu og tók að mér margar slíkar. Ein eftirminnilegasta og sú sem kostaði mestu skipulagninguna var fyrir franska ráðstefnuskipuleggjandann Havas Tourisme D‘Affaires sem var að skipuleggja fréttamannafund fyrir olíufyrirtækið Total á Íslandi.
Salurinn í Akraborginni þótti glæsilegur – mynd í eigu Ljósmyndasafns Akraness
Total var að markaðasetja nýja olíu og var Ísland eitt af þeim löndum sem kom til greina fyrir fundinn- og varð fyrir valinu eftir að við Michel Da Viaud Directeur Général hjá Havas lögðum fram áætlun okkar um ferðina. Fréttamönnum var boðið í hanastél á Orly flugvelli í París, þeim að óvörum var tilkynnt þar, að þeirra biðu ferðbúnar tvær Concorde vélar, en áfangastaður væri óviss. Þegar um borð var komið var flogið frá Orly flugvelli til Keflavíkur. Ég held að þetta sé eina skiptið sem Concorde vélar komu til Íslands með farþega. Frá Keflavík var ekið til Reykjavíkur, þar sem drykkir og léttar veitingar biðu gesta í Grillinu á Hótel Sögu.
Veislumaturinn frá Hótel Sögu á leið út í sendibíl
Eftir stuttan stans í Grillinu var ekið niður á Gömlu höfn þar sem Akraborgin beið fánum skrýdd. Þegar gestir voru komnir um borð var siglt út á Faxaflóa til að njóta miðnætursólarinnar, en þetta var á Jónsmessunótt. Um borð var til reiðu sjávarréttahlaðborð að bestu gæðum, borð dekkuð með silfurborðbúnaði og kristalsglösum. Fagmenn réðu ríkjum í eldhúsi og sal, allir voru klæddir að víkinga sið. Ferðin endaði síðan með því að siglt var til Keflavíkur, en þangað var komið kl. 02:00 um nóttina eftir vel heppnaða ferð þar sem gestir nutu miðnætursólarinnar í bland við mat og drykk. Við komu var gestum ekið uppá flugvöll og flogið með Concorde til baka til Parísar.
Stóra vandamálið var að á þessum árum var ekkert skip sem tók 200 farþega nema Akraborgin og verður seint sagt að hún hafi uppfyllti umbeðnar kröfur.
Þegar ákveðið var að ég tæki þetta verkefni að mér, leigði ég Akraborgina eftir síðustu ferð til Akranes og höfðum við því klukkutíma til að breyta skipunnu í lúxus fley.
„Víkingar“ um borð í Akraborginni. Litli víkingurinn fremst á myndinni er Róbert Wessman sonur Wilhelms
Hér þurfti að skipuleggja hverja mínútu og hvert handtak, sérsmíða borð og sauma dúka, skipuleggja skreytingar svo eitthvað sé nefnt. Ég mætti um borð í Reykjavík með tíu fulla sendiferðabíla af mat, og öðrum búnaði, ásamt starfsfólki. Við fengum skipið afhent þegar síðasti farþeginn var farinn frá borði á Akranesi og klukkutíma síðar þegar Boggan sigldi inn í Reykjavíkurhöfn fánum prýdd minnti fátt innanborðs á það skip sem lagði úr höfn í Reykjavík tveimur tímum fyrr.Ég á enn þakkarbréfið sem ég fékk frá forstjóra fyrirtækisins.
