Sigrún Stefánsdóttir
Dr. Sigrún Stefánsdóttir fjölmiðlaráðgjafi skrifar.
Þegar verið er að mæra ellina er margt jákvætt dregið fram. Þar á lista er viska, þroski, víðsýni, umburðarlyndi og fleira og fleira. Nú horfist ég í augu við að ég ekki fengið neitt af þessu í nesti inn í ellina. Þegar ég var stelpa sagði mamma oft við mig að ég virtist ekki læra neitt af reynslunni. Þetta var ekki meint sem hól. Því miður er þetta víst satt.
Þessi staðreynd rann upp fyrir mér nú í vikunni, þegar ég var komin í sjálfheldu í fjallshlíð í útjaðri framandi borgar á Spáni. Ég hef margoft undrast heimskulega hegðan erlendra ferðamanna á Íslandi. Hvað voru þeir að æða upp um fjöll og firnindi þegar allra veðra var von? Hvað voru þeir að hugsa þegar þeir lögðu af stað í smábíl á sumardekkjum út í bylinn? Hvaða erindi áttu þeir upp á jökulrönd? Þessir ferðamenn ætlast svo til þess að íslenskar björgunarsveitir leggi líf sitt í hættu við að bjarga þeim.
Ef ég hefði verið heima á Íslandi hefði ég sennilega hringt í 112 og beðið um hjálp í vikunni. En þó svo björgunarsveitirnar okkar séu alltaf tilbúnar til þess að fara í útkall hefði það sennilega tekið of langan tíma fyrir þær að koma mér og sambýlismanninum til hjálpar á sillu í snarbrattri Spánarhlíðinni þar sem við vorum í sjálfheldu.
Við gerum fátt ánægjulegra en að fara í göngur. Dagurinn var bjartur og fagur eftir rigningu næturinnar. Þessa vikuna er einmitt ár síðan ég fékk nýjan mjaðmarlið og lífið dásamlegt. Við gengum og gengum upp, upp, upp í mót. Loks ákveðum við að snúa við. Ég kem auga á hliðarveg sem var freistandi þar sem hann hvarf inn í skógi vaxna hlíðina. Ég gaf mér að hann myndi leiða okkur farsællega til mannabyggða. Maðurinn var tregur til en lét undan sannfæringarkrafti mínum.
Ferðin niður byrjaði þokkalega. Síðan þrengist slóðinn og hvarf nánast. Blautur og háll. Við fórum að klöngrast fram af hverri sillunni á eftir annarri og klettum. Enn var ég full af sannfæringarkrafti eða þar til ég sá viðvörunarskilti um grjóthrun og mynd af manneskju að fljúga aftur á bak fram af klettum. Maðurinn minn klöngrast á undan og réttir mér arminn. Skórnir mínir voru hálir sem áll og með engri viðspyrnu. Ég rann af stað og stöðvast ýmist á trjágrein eða steini. Ég notaði greinar, grasbrúska og allt sem til féll til að hanga á til þess að koma í veg fyrir að fara á hraðferð á afturendanum niður í hið óþekkta. Áfram er haldið. Svo kemur að því að hann vill snúa við. – Svarið var að ég treysti mér ekki til þess. Ég komst hvorki upp né niður. Við vorum í sjálfheldu. Sigrún Stefánsdóttir, þú ert 78 ára og ert komin í sjálfheldu. Hvað er að þér? Þú lærir aldrei neitt, eins og hún mamma mín hélt fram.
Nú sit ég og rifja upp þessa ömurlegu ferð sem staðfestir að við komumst loks niður. Við illan leik. Ég er með harðsperrur um allan skrokkinn og auman afturenda. Húkandi á sillunni áttaði ég mig á því að ég hafði ekki hugmynd um hvert neyðarnúmerið á Spáni væri né hvar við værum eiginlega stödd. Á sillunni fór ég að velta því fyrir mér hvort væri betra að ég slasaðist eða maðurinn minn upp á björgunarferlið. Þori ekki segja frá svarinu. Hvenær yrði okkar saknað? Hver ætti að leita að tveimur heimskum gamalmennum frá Íslandi?
Maðurinn minn horfði gagnrýnum augum á útganginn á mér að klöngri loknu. Hann taldi ráð að ég tæki jakkann minn og bindi hann um mig miðja. Ég var ekki til í það heldur settist á stein., fór úr buxunum, snéri þeim við og fór aftur í þær úthverfar. Þannig skrölti ég skömmustuleg í gegnum bæinn, heim í sturtu og í hrein föt.
Undirrituð, menntaður íslenskur leiðsögumaður, mun framvegis spara stóru orðin þegar birtast fréttir af erlendum ferðamönnum sem lenda í hremmingum í íslenskri náttúru.
